W piątek 10 listopada 2017 r. w auli PWSZ w Elblągu odbyła się III ogólnopolska konferencja „(Nie)grzeczne dzieci?”. Program konferencji objął wystąpienia wykłady prof. dr hab. Marty Bogdanowicz, dziecięcego psychologa klinicznego, niekwestionowanego autorytetu w dziedzinie dysleksji, dr Joanny Ławickiej, pedagoga specjalnego, autorki książki „Nie jestem kosmitą. Mam zespół Aspergera”, doktora nauk medycznych Tomasza Srebnickiego, psychologa i certyfikowanego terapeuty poznawczo-behawioralnego oraz psychologa, mgr Ewy Włodarskiej, pracującej w Fundacji – Instytut Wspomagania Rozwoju Dziecka w Gdańsku.
Konferencję rozpoczęła pani Anna Śledzińska, dyrektor Szkoły Podstawowej nr 25 w Elblągu, organizującej przedsięwzięcie.
Pani Ewa Włodarska w swoim wykładzie odniosła się do trudnych zachowań dzieci z autyzmem, które dezorganizują proces poznawczy i nabywanie umiejętności szkolnych. Podkreśliła wagę nagradzania zachowań pożądanych, systemu motywacyjnego, opartego o obserwację preferencji dziecięcych, dokładnego definiowania zachowań oraz kontekstu, w jakim one występują. Wskazała też na funkcje zachowań: zgłaszanie za ich pośrednictwem potrzeby uwagi, dostępu do aktywności, unikania czy ucieczki od określonych działań, sytuacji albo rzeczy, wzmacniania automatycznego. Podkreśliła jak ważne jest uczenie zachowań alternatywnych.
Dr Tomasz Serebnicki mówił o ADHD i z perspektywy tego syndromu o zachowniach trudnych i zakłócających. Wybrzmiało, by oddziaływać na zachowania a nie na diagnozę, by zmniejszać objawy nadpobudliwości, zaburzeń współwystępujących, ryzyka późniejszych powikłań, edukować rodzinę i otoczenie dziecka, zmienić oczekiwania, wzmacniać strategie radzenia sobie z problemem przez dziecko. To, co działa, to wg prelegenta behawioralna interwencja środowiskowa, trening umiejętności społecznych, trening funkcji poznawczych. W 20% przypadków potrzebna jest farmakoterapia.
Dr Ławicka mówiła o relacji między ludźmi, które buduje się nie w oparciu o schematy zachowań, ale o myślenie o drugim człowieku, kierowanie na niego uwagi. Wskazała następujące postulaty czy zasady, odnoszące się do szeroko rozumianej edukacji i wsparcia osób z zespołem Aspergera:
- Pomóc w rozwoju tych struktur poznawczych, które pozwolą zrozumieć drugiego człowieka, jego intencji, myśli, przeżyć emocjonalnych.
- Pomóc w rozwinięciu zdolności do porozumiewania się na jakimkolwiek dostępnym poziomie z wykorzystaniem wszystkich możliwych narzędzi, jakimi dysponujemy.
- W ramach terapii rozwijać myślenie społeczne w myśl zasady, że ludzie mogą być ciekawymi obiektami, relacja z nimi może być przyjemna.
- Nikt nie ma prawa decydować o życiu drugiego człowieka bez jego udziału.
- Terapia ma być drogą do szczęścia i sukcesu.
- Każdy potrzebuje być docenianym za swoją indywidualność, wyjątkowość, nie za efekty terapii.
- Każdy ma prawo odczuwać po swojemu.
- Każdy potrzebuje miłości, szacunku, akceptacji.
Podczas wykłady prof. Bogdanowicz zatytułowanego „Czy osoby z dysleksją są podwójnie wyjątkowe” najciekawsze treści dotyczyły kwestii motywacji, bez której nie ma osiągnięć. Dążenie do osiągnięć powoduje, że w człowieku wzrasta siła, by pokonać trudności, znaleźć alternatywne sposoby działania, takie, jakie pomogą w drodze do celu. Warto więc szukać mocnych stron u dziecka, rozwijać je, aby stały się obszarami, w których poprzez małe sukcesy możliwe będzie osiąganie tych większych, życiowych. To zapewne postulat uniwersalny, niezależnie od tego, jakie są uwarunkowania trudności w uczeniu się.
Organizatorom przekazujemy podziękowania za możliwość naszego uczestniczenia w konferencji.